Met de trein naar Varanasi-``heilige stad ``

Op die zaterdagochtend maakten we een soort van plan om in Delhi nog sim kaarten voor de telefoon te vinden (en werkend te krijgen), en om uit te zoeken hoe het werkte met de trein die we in de avond moesten halen.
We hadden een papier met wat nummers voor een ticket er op die Arvin in nederland via internet geboekt had.
Zou dit voldoende zijn om de trein mee te nemen, en hoe ging dat eigenlijk in India?
We hadden de massa mensen al zien zitten en liggen bij het station. Overal rijen en gedrang. Zouden we ons papier nu om moeten wisselen voor tickets, zouden onze papieren wel geldig zijn?. Na twee dagen Delhi begin je te lijden aan een soort paranoide gevoel dat iedereen je oplicht en niet te vertrouwen is.
Terwijl we met onze tuk tuk op weg gingen naar connaught place (het plein waar we nog enigzins westerse en herkenbare winkels konden vinden), sprong er een jongen voor op de tuk tuk, en reed mee. Hij vertelde dat hij tandarts student was en zijn engels wilde oefenen. Zijn vader was arts...Na twee dagen Delhi geloof je het al eigenlijk alo gelijk allemaal niet, maar we gaven hem maar het voordeel vd twijfel. Hij was vriendelijk en beleefd, en wij konden wel wat hulp gebruiken met die simkaarten. Inderdaad ging het met zijn hulp supersnel, en hij onderhandelde wat met de jongens uit de winkel zodat we niet te erg opgelicht werden. We boden hem een koffie aan, en kwamen daardoor in een prima en schoon indiaas soort lunchroom die we op eigen houtje nooit gevonden zouden hebben.
De koffie is overigens overal erg smerig, dus behalve dat we nu vegetariers zijn geworden, drinken we nu ook alleen maar thee.
Toen we vertelden dat we die avond naar Varanasi gingen, zei hij dat we er in onze kleren en blonde haren er wel heel westers uitzagen, en in Varanasi zou je beter sjaals ed kunnen dragen.
Het klonk wel erg logisch en hij wees ons een winkel waar zijn moeder en zussen altijd hun kleding kochten. We gingen er even kijken, en voordat we het wisten waren we in allerlei pakken gehesen door wel grappige Indiase vrouwen. Achteraf gezien wel knap hoe ze ons bewerkten, want voor we het wisten stonden met 3 pakken en sjaals buiten, terwijl we alleen een sjaal wilde kopen!
We denken nu dat die jongen toch waarschijnlijk een soort lokker was voor die winkel. Toen we eenmaal onze aankopen hadden gedaan was hij erg snel weg-en in de winkel hield hij zich afzijdig en ging helemaal niet onderhandelen zoals hij dat eerst in de telefoonwinkel had gedaan.
Enfin, we hadden een leuke en leerzame ochtend, en hadden veel lol met onze indiase pakken en sjaals.
Welgemoed (en erg verhit, want het was ondertussen weer bloedheet) gingen we langs het station om te informeren naar hoe het moest met onze tickets.
Dat bleek een stomme zet, want er waren allerlei mannetjes die ons aanschoten en deden of ze van het station waren. Ze maakten ons helemaal bang omdat je blijkbaar allerlei procedures moest volgen. We waren al bijna te laat( zeiden ze ) Het was ondewrtussen half twee.
Hun verhaal kwam steeds neer op dat we echt naar een tourist office moesten om dat uit te laten zoeken.
Gelukkig maar dat ik door die foute man van gisteren erg goed had begrepen dat je absolkuut niet meer naar een tourist office moest gaan.
We kapten dus alle mannetjes af en besloten naar ons hotel te gaan (waar we al om 8 uur s`ochtends hadden moeten uitchecken en betalen).
Onze bagage stond er nog wel, en ze hadden er een erg koele lobby met banken en het was er rustig.
Verhit en lichtelijk in paniek (want zouden we nog genoeg tijd hebben om van alles te regelen voor die tickets?!) kwamen we aan in het hotel.
Daar deden ze heel laconiek, checkten even het internet, en zeiden dat we rond 4 uur op een site konden zien welk spoor we vertrokken en de nummers van onze bedjes in de coupee.
Als we er een uur van te voren waren zou het goed komen.
Niet helemaal gerust vertokken we toch maar vroeg naar het station. Met al onze spullen opgepropt en verhit in een tuk tuk.
Op het grote vertrekbord stond onze trein niet, maar alle andere treinen wel. We liepen het station maar in, terwijl er weer allerlei mannetjes ons in een wachtruimte probeerde te krijgen.
Arvin ging op onderzoek, terwijl Emmeline en ik uitgeput bij de tassen bleven.
Hij had geluk om een hoofd ticke toffice te vinden die hem naar het spoor verwees waar onze trein stond.
Het grappigst van alles was dat er een overzichtelijk geprinte lijst op hing waar onze namen op stonden met de nummers van de bedden.
In alle chaos en wanorde blijkt internetboeking dus supergoed te werken. Je hoeft helemaal niet in rijen te staan en af te wachten of er ergens plek is (wat al die mensen op het station blijkbaar doen)
We hadden voor deze 12 uur durende treinreis eerste klas gereserveerd(met bedden en airco). Dit alles voor 30 euro p.p.
Er is ook nog een tweede klas, en een derde klas en die zagen er volgeladen uit. We vroegen ons af hoe die mensen deze reis moesten doormaken, in volgepropte wagons. Maar ook wij zullen dat nog gaan meemaken.
Nu was het echter net een kadootje dat we onze keurige bedjes kregen met schone lakens en kussens. Ons gedeelte was afgesloten van de rest van de trein en er reden gewapende bewakers mee.
Blijkbaar zijn er wel eens overvallen geweest. Wel te begrijpen als je kijkend door het raam zag hoe arm de gebieden buiten Delhi waren.
Her wordt hier snel donker, dus rond 8 uur lagen we al op onze bedjes.
Het avondeten sloegen we maar over. S`middags hadden we wat soep met naanbrood op. Onze trek is helemaal weg, eten staat ons vaak tegen.
Waarschijnlijk komt dat door het omschakelen en de invasie van nieuwe bacterien.
De twaalf uur reizen werden er uiteindelijk 13, maar we konden wel goed liggen en zelfs wat slapen. Toch ben je wel gebroken na zo`n reis en natuurlijk had ik ook hoofdpijn toen ik aankwam.
Wat waren we blij dat we een hotel hadden gereserveerd met alweer een ophaalservice. Als je aan komt in Varanasi kijk je je ogen uit. Het is een stad waar mensen naar toe komen om in de heilige ganges rivier te baden, tempels te bezoeken of om te sterven en hier gecremeerd te worden. Familie is er dan om je te begeleiden. Mensen in allerlei gewaden. Een kleurrijk en wonderlijk geheel, een kakefonie van lawaai,stank/geuren en beelden.
We hadden er niet aan moeten denken om nog op zoek te moeten gaan naar een verblijfplaats.
We werden al snel opgehaald en naar ons hotel gebracht. Door alle verhalen die ik gelezen en gehoord had, en ons erg heftig en gruwelijk leek (met de lijkverbrandingen naast je guesthuis bv), hadden we besloten om maar een beetje verderaf te zitten en iets duurder (14 euro p.p)
We zitten nu dus in een paleis van een sultan uit 1818. Hotel Surya.
Erg decadent voor hier met tuinen en zelfs (viezig ) zwembad.
Heerlijk bijkomen na de hectische dagen, want op het complex zijn veel andere toeristen en kan emmeline zelfs gewoon in korte broek lopen.
Gisteren allen maar rondgehangen en alleen de buurt hier om heen verkend.
Blijkt dat we in het rijke gedeelte van Varanasi zitten (de ganges is 8 km verderop).
Als je het bewaakte terrein afloopt kom je in een gribusachtig soort straat, waar tussen alle puinhoop, koeien, tuk tuks , opeens een splinternieuw winkelcentrum staat waar zelfs een mac donalds is!
Erg raar, vooral ook omdat er bewakers staan die de rijke mensen (en wij dus ) naar binnen laat, maar de arme/lage kaste mensen niet.
Het denken in verschillen is hier nog heel gewoon. Emmeline en ik worden ook genegeerd, en Arvin aangesproken voor alles.
Hij moet nog wel wennen aan zijn nieuwe rol, maar vindt het ook wel grappig.
Vanmorgen ons eerste bezoek per tuk tuk naar Varanasi old town.
Alleen al de rit was een soort excursie.
Je zit gewoon in een levende film (helaas soms dat het wel eentje met overweldigende stank is)
Emmeline en Arvin waren verrukt van de apen die gewoon op balkons springen en naar je zitten te kijken. Ook al die loslopende koeien tussen het razenddrukke verkeer blijven ons verbazen. Na een gloeiiend hete omzwerving door allerlei straatjes wilden we nu echt de ghats eens zien. Dit zijn terrassen aan de ganges waar mensen baden/was doen, offeren, of de lijkverbrandingen doen.
Een man met een fietskar/riksja wilde ons wel brengen. Halverwege zijn we echter maar uitgestapt, want hij leek het bijna niet te redden, en we voelden ons te veel bezwaard (wel hebben we natuurlijk het hele bedrag gegeven)
De talloze fietsriksja`s gun je wel werk, maar het is te erg om aan te zien hoe een klein broodmager mannetje zich in de bloedhitte doodtrapt voor een luttel bedrag.
Al lopend kwamen we vanzelf bij de ganges en het was verrassend en adembenemnd mooi. We waren toevallig beland op een rustig en kalm plekje. In een soort guesthouse met uitzicht op de rivier streken we neer, en daar hadden ze ook een soort ventilator. Ondertussen waren we echt oververhit en was het heerlijk bijkomen. Het bezoeken van de wc bleek nog een heel avontuur, want het was bij die mensen in huis. Een oeroud omaatje dweilde er half liggend de vloer, alles was donker en ze sliepen blijkbaar met hele familie in 1 groot bed dat hele vertrek vulde.
We wandelden een tijdje langs de rivier en maakten foto`s.
Morgenochtend gaan we om 5 uur s` ochtends mee met een soort zonsopgang tour. Dan gaan we ook naar de apentempel en varen op de ganges.
Vroeg naar bed dus vanavond!