We leven nog!

Na bijna twee dagen India is dat een hele prestatie.
Niet alleen door onze vreemde vervoersmiddelen, maar vooral door de totale chaos en voortdurende bijna ongelukken (in onze ogen)die er gebeuren. Emmeline en ik moeten in de tuktuk (soort open brommerautootje)of erg lachen of gillen van angst. Arvin vindt het net een kermis van botsauto`s en vermaakt zich wel.
We hebben door alle hectiek het gevoel hier al tijden te zijn, ook al blijft het ingewikkeld om de simpelste dingen te doen. We zijn net een stel buitenaardse wezens die al doende moeten leren wat de regels zijn en hoe je moet reageren.
Dat we overal aangestaard,aangesproken en gefotografeerd worden helpt ook niet echt mee om relaxed rond te lopen.
Soms denken we dat we de enige toeristen hier zijn,dat hadden we niet verwacht in zo`n grote stad.
Het was heerlijk om gisterochtend na een vliegreis van 7 uur en eindeloos in de rij staan om door de douane te komen, een jongen op ons te zien wachten met `welcome mr. Arvin Koopmans`. Hoewel Emmeline en ik eerst vonden dat hij een wat overdreven luxe hotel had geboekt, waren we nu heel erg dankbaar gewoon in de ophaalauto van het hotel te kunnen stappen. We genoten van die eerste rit. Alles zo vreemd als je net van een gecivilseerde wereld vol keurig en schone skandinavische mensen in een wereld van hitte, op straat slapende mensen, enorme apen op een hek bij het park, en veel viezigheid en lawaai komt.
In Winssen heb je 1 keer per jaar dat er toeterende vrachtauto`s een ochtend langs ons huis rijden. Hier toeteren ze 24 uur per dag met zijn honderden....
Gelukkig voor ons hebben we een hotel dat kamers heeft gemaakt aan een soort luchtkoker binnen in het gebouw.
Ramen kijken uit op de gang(zit rolgordijn voor). Je merkt hier dus niets van de buitenwereld. Met de airco aan is het een toevluchtsoord na alle chaos en hitte buiten (47 gr.)
Gistermiddag na een paar uur slapen waagden we ons voorzichtig op straat.
Belangrijkste was dat we ergens geld konden pinnen, en een beetje de boel konden verkennen.
Na een aantal pogingen lukte het om geld uit een oud/vies hokje waar betaalautomaat op stond te krijgen.
Maar biljetten van 500- ongeveer 7,5 euro, kan je haast nergens wisselen. Een tuktuk taxi is 20 rupee, maar dan moet je wel die losse biljetten hebben.
We gingen dus voorlopig maar lopen met al dat geld op zak, alle taxichauffeurs van ons afschuddend.
We blijken wel vrij goed te zijn in het afschudden. Ons tempo qua lopen ligt zo hoog (arme Emmeline), dat we al voorbij zijn voor ze goed en wel ons aan kunnen spreken.
Met zonnebrillen op (arvin zelfs ipod in)en blik op oneindig komen we een heel eind.
Gisteravond wel helemaal uitgeteld, maar we hadden geld kleiner kunnen wisselen, veel van Old Delhi gezien, en Zelfs ergens een sim kaart gekocht die nog bleek te werken. We aten onze eerste Thali in het hotel. Een groot dienblad vol schaaltjes groentenmengsels, dipdingen, en Naanbroden. Zelfs Arvin besloot om over te schakelen op vegetarisch nadat hij een wat obscure kippenpoot in een bakje aantrof.
We durven nog weinig te eten na alle verhalen over buikziektes. Salade hebben we niet aangeroerd. Na alles wat je buiten ziet en de hitte heb je vanzelf ook niet veel trek.
We verbazen ons over de enorme aantallen honden die overal rondscharrelen, zichzelf vaak ingraven in een kuil om koel te blijven. Het moeten ook wel erg intelligente beesten zijn, want hoe kunnen ze al dat verkeer overleven?!
Vaak zien ze er beter uit dan de mensen. Het verschil tussen bevolkingsgroepen is enorm, en hoewel je erover hebt gelezen valt het niet mee om het ook te ervaren en er mee om te gaan.
Achter ons voor hier erg luxe hotel ligt een soort krottenwijk waar iedereen ongeveer op straat leeft, temidden van rommel, koeien en stank.
We bedachten dat die mensen die daar leefden nog nooit in zo`n omgeving als dit hotel binnen zijn geweest. Terwijl het wel naast hun straat is. Ze zouden het niet eens stiekum kunnen doen, want overal zijn bewakers die goed opletten wie er binnen mogen komen.
Ondertussen zijn wij al erg bekend in de straat...Een taxichauffeur in de binnenstad wist zelfs in welk hotel we zaten, want hij had ons gisteren gezien.
Vandaag hebben we na een aantal omzwervingen met tuk tuk taxi`s, toch maar een echte keurige taxi met chauffeur voor de hele dag gehuurd.
Zo konden we op de gemakkelijkste en koelste manier veel van Delhi zien en hadden we een soort gids.
Heel gedoe wel om het geregeld te krijgen. Allerlei mensen loodsen je steeds naar zogenaamd echte toeristeninformatie bureautjes. Je voelt dat ze je aan alle kanten bedonderen, en iedereen wil ons een compleet geregelde reis aansmeren. Bij de eerste keer wisten we nog niet zo goed wat ons overkwam. Een type erg foute man (met open hemd met dik borsthaar en zelfverzekerde glimlach)
probeerde ons van alles aan te smeren.
Tja op een gegeven moment was ik het natuurlijk zat, hem verbijsterd achterlatend.
Hij liep ons achterna en bood een chauffeur aan voor wat later een belachelijk lage prijs bleek.
Maar ja, toen had ik helemaal geen zin om nog verder met die man te praten, en ik vrees dat er een deukje in zijn zelfvertrouwen vandaag is gekomen.
Wel bracht hij ons op een idee om dan met chauffeur op stap te gaan. Bij een ander kantoor regelde we voor 800 rp (rond 12 euro) iemand voor de hele dag.
Een jongen van 24 met keurige airco auto bracht ons van hot naar her, bleef wachten terwijl wij op de plekken rond wandelden.
Een bezoek aan de grootste Sikh tempel in India was wel het meest bijzonder. We kregen oranje doekjes op, en gingen op blote voeten het hele complex rond samen met de chauffeur en Sikh meneer met zwarte tulband.
Hij vertelde over het grote heilige boek dat in het midden lag en waar al die mensen in de grote tempelruimte bij aan het zingen/bidden waren.
Iedereen was gelijk voor de sikhs zei hij. Je zag dus mannen en vrouwen door elkaar. Wel vroeg ik me af of er ook de allerlaagste/armste mensen mochten komen. Iedereen zag er prima en welvarend uit.
Er was wel een enorme keuken waar voedsel werd gemaakt dat mensen
s àvonds in een enorme lege zaal (zittend op de grond) op konden eten.
Wel werd ons natuurlijk weer erg dringend om een donatie gevraagd. Op zo`n moment weten we niet zo goed wat we dan moeten geven. Door al die rare prijzen en grote verschillen mis je een soort code over wat gebruikelijk is.
Wat hebben we het in nederland toch eenvoudig en duidelijk...
Rond 4 uur waren we totaal klaar met buiten zijn, en hebben we ons weer teruggetrokken in ons koele holletje.
Heerlijk om te douchen en alle indrukken van vandaag te verwerken.
Door het tijdsverschil waren we vanmorgen al rond 6 uur klaar wakker.
Zal voor morgen wel goed uit komen omdat we rond 8 uur moeten uitchecken.
Pas om 8 uur in de avond gaat de trein naar Varnasi.We zullen nog iets voor de dag moeten verzinnen.
wel hebben we al de drukte en chaos in het station gezien waar we ergens onze gereserveerde trein moeten vinden- we hebben vast veel tijd nodig.
Het voelt iedere keer als een hele prestatie als we iets hebben uitgevonden en werkend hebben gekregen.
Handig dat we met zijn drieen zijn!